wstecz Okno na niebo
Anna Crisanti ukończyła krakowskie szkoły artystyczne: Liceum Plastyczne i ASP oraz włoską szkołę ikonograficzną Scuola Iconografica di Seriate. Od kilkunastu lat prowadzi warsztaty ikonograficzne w Polsce (m.in. w Muzeum Narodowym) i za granicą we Włoszech i Niemczech.
Słowo „ikona” czyli obraz, wizerunek, podobizna pochodzi z języka greckiego (eikon). Tradycja mówi, że pierwsze ikony powstały za życia Chrystusa. Później stały się dziedzictwem wszystkich chrześcijan, a więc tradycją Kościoła Wschodniego i Zachodniego. Jeżeli Bóg stał się człowiekiem, możemy przedstawić Go jako człowieka i to jest początkiem i motywem ikony. Przedstawia ona świat opromieniony Chwałą Bożą i przebóstwiony, dlatego postacie przedstawione na ikonach otoczone są światłem, a ich oblicza i szaty błyszczą. Język malarski ikony jest powściągliwy, schematyczny i symboliczny. Choć ikona jest malowana, często używany jest zwrot „pisanie ikony, bo każdą ikonę można „przeczytać”, odkryć jej przesłanie teologiczne – każdy gest, kolor, kompozycja ma w niej swoje znaczenie.
Głównym celem ikony jest modlitwa, która pomaga połączyć oba światy: widzialny i niewidzialny. Ikonopisarz posługuje się materiałami takimi jak drewno, pigmenty (naturalne ziemie, skały, minerały) żółtko jaja, wino i złoto, w których obecna jest Boska Chwała. Następnie przez akt malowania ikony ukazuje tę Boską Chwałę w nowy i pełniejszy sposób. Ikona nazywana jest oknem lub drzwiami, które prowadzą nas do innego świata i do łączności ze świętymi.
