wstecz Teatr Tańca Slyde
„Stan nieistnienia”
Spektakl
Reżyseria: Izabella Borkowska i Darek Sikorski
Choreografia i scenariusz: Izabella Borkowska
Scenografia i światło: Darek Sikorski
Teatr Tańca Slyde: Zuzanna Bartosik, Aleksandra Bechcicka, Martyna Frelek, Joanna Kowalik, Benita Kozieł, Zuzanna Kundys, Aleksandra Lewandowska-Worobiej
30.11 (niedziela), godz. 17:00 | bilety: 10 zł
„Niby jestem, a jakby mnie nie ma. Bezdech, bezruch, stan nieistnienia.”
— Wojciech Waglewski
Sen to taka „mała śmierć” — moment, w którym zostawiamy wszystko i wyruszamy w nieznane. Śniąc, odsłaniamy nasze prawdziwe motywacje, pragnienia i sekrety. W marzeniach sennych wszystko ulega przeobrażeniu i rozpuszczeniu: nasze „ja” przestaje być naszym „ja”, możemy stać się przedmiotami albo kilkoma osobami naraz. Tożsamość staje się płynna i rozproszona.
Przedmioty materialne tracą swoją sztywną formę, stają się elastyczne, zmienne, przechodzą jedne w drugie, dowolnie zamieniając się miejscami i kształtami. Struktura czasu i przestrzeni ulega przekształceniu — swobodnie przemieszczamy się w przeszłość i przyszłość, stając się wszystkim i niczym jednocześnie. We śnie możemy doświadczać przeżyć duchowych, dawać głos podświadomości, spotykać naszych bliskich – żywych i zmarłych.
Gdybyśmy nie spali, nie byłoby jutra. Nie byłoby dziś. Nie mielibyśmy szansy na nowy początek. Zasypiając, dajemy sobie nadzieję i możliwość zmiany. Sen to „mała śmierć” – doskonałe przejście do innej rzeczywistości, uniesienie się ponad świat, pozbycie się wymiarów świadomości. Co noc przygotowujemy się do tego, czego tak bardzo się boimy – do odejścia w stan nieistnienia. Śniąc, uczymy się umierania.
Teatr Tańca SLYDE zaprasza na spektakl „Stan nieistnienia” – podróż w zbiorczy sen tancerek, które indywidualnie przeżywają swoje „stany nieistnienia”, czasem „obmywając się” z ich skutków. Każda z nich wplata własne senne doświadczenia w wspólny obraz pełen emocji. Wszystko jest możliwe i wszystko może się wydarzyć. Te, które śnią, czasem żałują, czasem noszą maski, ale przede wszystkim – patrzą i tkają swoje sny.
