wstecz „Nie tylko ważne są osoby, ale także ich cienie.”
/Stanisław Cat-Mackiewicz, Londyniszcze/
Czy cień jest tylko biernym odbiciem nas samych, czy może też być aktywny i zdolny do dialogu? Często słyszymy zdanie: „być cieniem samego siebie”. A co, gdyby potraktować to dosłownie i zatańczyć z własnym odbiciem?
Zapraszamy Was na wyjątkowy performans taneczny, który wykonany zostanie w ciemnościach, a jedynym źródłem światła będą latarki.
„W ciemno” jest opowieścią o człowieku i jego alter ego. Drugie „ja” w projekcie przybiera formę cienia. Spektakl ma na celu pokazanie, że dialog z samym sobą i autoanaliza są kluczem do rozwoju, zdrowych relacji i rozwiązywania problemów w sferze emocjonalnej.
Główną inspiracją do stworzenia choreografii stanowiła gonitwa Piotrusia Pana za jego cieniem. Odbicie Piotrusia Pana jest osobną, psotną i niepokorną postacią, którą główny bohater próbuje ujarzmić. Cień to jednak Piotruś, który wymyka się spod kontroli i przejawia niechciane, skrywane cechy.
Impulsem do stworzenia spektaklu były także rozważania greckiego filozofa – Platona. Jaskinia cieni i teoria idei są podstawą stwierdzenia, że to, co się odbija, nie zawsze jest zgodne z tym, co rzeczywiste. Człowiek żyje w świecie realnym, a cień tego świata staje się równoległą rzeczywistością.
Taniec i teatr cieni są doskonałymi narzędziami, pozwalającymi na wyrażanie emocji i myśli w sposób symboliczny, a jednocześnie uniwersalny. Przypominają nam, że często mówimy więcej poprzez nasze ciała i ruchy, niż poprzez słowa
- Katarzyna Sypniewska – tancerka i instruktorka tańca. Ukończyła roczny kurs tańca współczesnego i sztuk performatywnych w Pera – School of Performing Art – GAU w Girne, gdzie rozwinęła swoje umiejętności techniczne oraz sceniczne. Wcześniej szkoliła się w Warsaw Dance Department, na Estancias Coreográficas w Oviedo, a także w Madrycie zgłębiając taniec współczesny oraz technikę kontakt improwizacji. W 2017r. odbyła rezydencję artystyczną w Agueda w Portugalii i wystąpiła w „Body painting performace”, „Mura – Grotest Maru” oraz „Dream Protest” (Małgorzata Suś, Vanessa Fernandes, Vilija Vituke, Paulina Almeida). Po powrocie do Polski ukończyła także kurs Teatru Fizycznego w Sztuce Nowej oraz Choreografię Eksperymentalną kolektywu Choreografia w Ruchu w Warszawie. Brała udział w licznych projektach m.in. „Work in progress” (chor. Dawid Żakowski) „Performance not war” (Grupa Ruchoma), „Steps”, „Ćwiczenia z tożsamości” (chor. Emilia Przerwa - Tetmajer), „Ciała z wody”(Grupa Ruchoma), „Gdyby w wody nie ściekały” „Site specific project” (chor. Anna Piotrowska) oraz „Co jeśli nie ma mnie wcale?”(chor. Marta Kosieradzka), „Sketches” (chor. Vittoria De Ferrari Sapetto) czy „Make science dance” (chor.Natalia Lis). Zajmuje się również prowadzeniem zajęć ze świadomości ciała i improwizacji.
- Amanda Nabiałczyk – tancerka, choreografka, instruktorka tańca. Ukończyła wyższe studia taneczne na WSUS w Poznaniu. Absolwentka Warsaw Dance Department, gdzie miała szansę szkolić się u rożnych choreografów z Polski i zza granicy. Kwalifikacje na instruktora tańca zdobyła w Bydgoszczy na kursie instruktorskim stylów ulicznych. Następnie doskonaliła swoje umiejętności na Sycylii, uczestnicząc w projekcie organizowanym przez włoskiego choreografa – Roberta Zappala. Po powrocie do Polski ukończyła kurs choreografii eksperymentalnej w Centrum Ruchu w Warszawie. Współpracuje z teatrem XL w Warszawie, gdzie prowadzi warsztaty taneczne i przygotowuje spektakle. Zdobywczyni nagrody Instytutu Muzyki i Tanca za swój choreodram pt „J.A.” na festiwalu monodramów w Koszalinie „Debiuty – Strzała Północy 2019”. Uczestniczyła w rezydencji artystycznej francuskiego choreografa Didier Theron. Wystąpiła w produkcja Teatru Tańca Zawirowania: „Lilith”, „No matter Distance” „Przesycone mgłą”, „One”. Obecnie współpracuje z Warszawskim Centrum Pantomimy, gdzie brała udział w spektaklu „Treny”.
